Чарнакудрая ты, чарнавокая! Вейкі смольныя гнуцца гачкамі. Не падчэпіш. Чужая. Далёкая. Анічога няма паміж намі. Я вітаю маю сьветларусую, У якой у вачох сонца, неба. Суцяшае мой зрок Беларусяю, Толькі пільна прыгледзецца трэба. Косы доўгія — сьпелая ярыца, Скрозь нагадвае нашу краіну. Не, ніколі разлука ня здарыцца, Русай вобраз нідзе не пакіну. А табою... дарэмна раздражнены, — Гэта толькі дурныя рэфлексы. Для каханьня ня тэхніка важная, Не нахабныя выбрыкі-сэксы. Для каханьня — ідэя супольная, Разуменьне, спагада і клопат, Шлюбны ложак і песьня застольная, I давер, а не зайздрасьць і допыт. Сьвет ляжаў пад грубою рагожаю, А ня зналі распусты і здрады. Гадавалі каханьне прыгожае Без маны, бяз вучонай парады. Мы пазналіся з добраю школаю: Лес, дуброва, жытнёвае поле. Улюбёная птушкаю кволаю Трапяталася крыльлем на доле. Сіла бурная, сіла прыродная. Мы любоў разумелі бяз кніжак. Не здарма мая мілая, родная Шчабятала, як радасны чыжык. А вось ты не сьпявала дуброваю I травой лугавой не шамцела. Ня прывабіш мяне, чарнабровая, Ня прывяжаш да смуглага цела. Пасма косаў — крыло гругановае, А сыскі із чмялінай вашчыны. Штосьці хіжае душыць абноваю, Валасатай жалобай жанчыны. Я цябе цяплынёй не ахутаю... Хто ты? Скуль ты? З якою вандроўкай? Можа возьмеш каханьне пакутаю? Можа станешся жорсткай сяброўкай? Я ня ведаю і ня пытаюся. Млець ня хочу ў ачмураным шчасьці. Устрымаюся, не захістаюся. Мне — у пекла пачуцьцяў ня ўпасьці! Чарнакудрая ты, чарнавокая, Вейкі смольныя гнуцца гачкамі. Не падчэпіш мяне, бо далёкая. Анічога няма паміж намі. Сёньня бачу я ў чорным фатальнае. Ці-ж пачуцьці свае абагульнім? Кіну слова табе разьвітальнае Дый усьмешку гарэзьлівым гульням. Не зламаеш мяне ты спакусаю. Я пайду... Як даўней напрадвесьні, Дарагую маю, сьветларусую, Абыймаю пяшчотаю песьні.
|
|